Een leven als suffragette
De strijd voor vrouwenstemrecht duurde tot in 1928. Pas dan kregen alle vrouwen ouder dan 21 de kans om te gaan stemmen. Klik hier voor de geschiedenis van het vrouwenstemrecht in Groot-Brittanië.
In het begin bleven de activistes nog wat voorzichtig, maar toen ze geen gehoor kregen, gebruikten ze ook geweld. Ruiten inslaan, brand stichten, inbreken ... Het gevecht werd grimmiger en nam dramatische proporties aan. Sommigen stierven zelfs voor 'the cause', zoals ze hun strijd noemden. De eerste die het leven liet was Emily Wilding Davison. Tijdens een paardenwedstrijd liep ze de piste op en kwam terecht onder het paard van de koning. Ze stierf enkele dagen aan haar verwondingen. Wil je meer weten over dit icoon van de vrouwenbeweging in Groot-Brittanië? Klik dan hier.
A martyr's funeral - women in white
De begrafenis van Emily Wilding Davis groeide uit een mega-evenement.
The Price of Liberty
Een jaar na haar dood bracht Votes for Women een eerbetoon aan Emily door een heruitgave van haar laatste bijdrage.
Groepsfoto van huispersoneel uit een Victoriaans gezin.
Een tentoonstelling gewijd aan De vrouw 1813-1913 in Amsterdam. De organisatoren wilden hiermee de positie van de vrouw en het vrouwenkiesrecht onder de aandacht brengen.
Ook Dollie Radford ijverde voor vrouwenstemrecht. Dat deed ze in haar gedichten maar ook in het dagelijkse leven. Hoewel ze in haar vriendenkring vooral omging met vooruitstrevende mannen en vrouwen kreeg ze toch te maken met de maatschappelijke beperkingen van haar gender.
Vooruitstrevend moeten we ook met een korreltje zout nemen: in de maatschappij van de 19e eeuw waren de mannen- en vrouwenwereld nog strikt gescheiden. Klasse en geslacht bepaalden wat je kon doen en laten.
Rijk vs. arm, vrouw vs. man
Was je rijk en een man? Dan kon je stemmen voor politici die voor jouw belangen opkwamen. Vrouwen hielden zich meestal niet bezig met politiek. Hun domein was thuis, bij hun kinderen en vriendinnen. Wie het zich kon permitteren moest zich zelfs niet met het huishouden bezig houden. Kindermeisjes, huispersoneel en een kokkin zorgden daar wel voor. Wou je als vrouw toch buiten de lijntjes kleuren? Dan botste je op de grenzen van het keurige Victoriaanse tijdperk. Dat overkwam Dollie Radford wanneer ze naar de Cheshire Cheese club wou gaan.
De Cheshire Cheese Club, is dat iets met kaas? Nee, eerder chillen met de matties. Voor mannen toch. Hier lees je wat daar zoal gebeurde.
Vrouwen aller landen, verenigt u!
Zoals je in de andere verhalen op deze site kan lezen is de strijd voor vrouwenkiesrecht geen nationale kwestie. In de Verenigde Staten, in India, in Rusland ... op heel veel plaatsen kwamen vrouwen op voor stemrecht. Soms was deze eis verbonden met andere rechten, zoals betere werkomstandigheden in fabrieken, soms werd het kiesrecht vooropgesteld als hèt basisrecht voor vrouwen. Voor een overzicht van invoering van het vrouwenkiesrecht in de wereld klik je hier. In ons project blijven we dichter bij huis. Maar hoe zat het eigenlijk in ons land? In België kregen vrouwen stemrecht in 1948, dat is laat in vergelijking met andere Europese landen. Op Griekenland na was België het laatste land in Europa om vrouwen kiesrecht te geven.
Vrouwenstemrecht werd dikwijls geassocieerd met een omgekeerd rolpatroon. Een man die de was doet en een vrouw die beslissingen neemt, het zou zomaar kunnen gebeuren.