Voorbij grenzen
Beste bezoeker
Mijn naam is Margaret Cousins en ik werd in 1878 als Margaret Gillespie geboren in Boyle, Ierland. In dit Iers plattelandsstadje was ik de oudste van elf kinderen in een protestants huishouden. Mijn ouders hadden het niet zo breed, maar gelukkig kreeg ik een beurs voor de Victoria High School voor meisjes in Derry waar ik met onderscheiding slaagde in 1898.
Van jongs af aan was ik gevoelig voor ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Eerst werd ik geconfronteerd met de ongelijkheid dichtbij, namelijk de Ierse onafhankelijkheidsstrijd, en al snel merkte ik dat er voor Ierse vrouwen een dubbele strijd te voeren viel. Hoe dan ook bracht mijn strijd me ook buiten de grenzen van Ierland. Van 1913 tot 1915 verbleef ik in Groot-Brittannië en daarna spendeerde ik de rest van mijn leven in India, waar ik ook bleef strijden voor vrouwenrechten.
Zelfs tot op de dag van vandaag is mijn invloed daar nog steeds zichtbaar, hoewel mijn naam zelden tot nooit wordt vernoemd...
Transnationaal feminisme
Vanaf mijn geboorte tot 1915 woonde ik grotendeels in Ierland, de laatste twee jaar in Groot-Brittanië. Tijdens mijn studententijd ontmoette ik James H. Cousins, en vond in hem mijn zielsverwant. We hadden dezelfde idealen en dromen, en ik trouwde met hem in 1903. Het was zo dat vrouwen in die tijd na hun huwelijk gewoonlijk hun baan opgaven, maar ik besloot mijn onafhankelijkheid te behouden en werkte parttime als muzieklerares. De rest van mijn tijd investeerde ik in de strijd om vrouwenrechten in Ierland. In 1908 stichtte ik, samen met onder andere Hanna Sheehy-Skeffington, the Irish Women's Franchise League, dat gericht was op het veiligstellen van vrouwenkiesrecht binnen "Home Rule". Ik had al snel door dat er voor Ierse vrouwen een soort van dubbele strijd te voeren viel.
"Wij waren evenzeer als de mannen gehecht aan de vrijheid van Ierland, maar wij zagen dat de mannen aandrongen op amendementen die aan hun eigen belangen beantwoordden en geen rekening hielden met het bestaan van vrouwen als medeburgers. Wij vrouwen waren ervan overtuigd dat alles wat de status van vrouwen verbeterde, de komst van echt nationaal zelfbestuur zou verbeteren en niet belemmeren."
-
Een dubbele strijd om vrijheid
Er was in Ierland al langer een verlangen naar zelfbestuur, los van Engeland. Deze cartoon werd gepubliceerd in Votes for Women 1913, in het midden van deze "Home Rule Crisis". Die crisis ontstond nadat de "Third Home Rule Bill" in het Lagerhuis van het Verenigd Koninkrijk werd geïntroduceerd. Dit wetsvoorstel had als doel om zelfbestuur te verschaffen aan Ierland, maar er stond niets in over het vrouwenstemrecht. Hoewel niet alle inwoners van Ierland akkoord waren met Home Rule, waren zowel voor - als tegenstanders het over één ding eens...
"We may differ about the independence of Irish men, but we are agreed on the subjection of Irish women."
Zo luidt het onderschrift op de cartoon hiernaast. Op de cartoon zelf zie je de figuren John Redmond en F. E. Smith, twee politici met verschillende visies op de onafhankelijkheid van Ierland. John was namelijk een nationalist en wilde dus dat Ierland binnen haar grondgebied het grootste gezag zou voeren, en niet het Verenigd Koninkrijk. F. E. Smith was een Brits conservatief politicus die zich sterk verzette tegen zo'n onafhankelijk Ierland.
Zo zie je dat de strijd tegen vrouwenrechten een overeenkomst kon zijn, zelfs tussen twee figuren die politiek heel verschillende standpunten hadden. Wil je meer weten over de onafhankelijkheidsstrijd in Ierland? Doe dan de quiz!
Margaret Cousins (midden) en All India Women's Conference
Niet alleen in Ierland, maar later ook in India voerde ik de strijd voor vrouwenrechten. Ik emigreerde naar India in 1915 en ben daar nooit meer weggegaan. In 1917 richtte ik samen met andere vrouwen de "Women's Indian Association" op, de eerste grote feministische organisatie van India, die nog steeds actief is.
Ik wou iets doen tegen kindhuwelijken en het gebrek aan onderwijs en vrijheid voor meisjes in India. In 1927 begon ik daarom met de "All India Women's Conference", om het onderwijs voor vrouwen en kinderen te verbeteren en zo werd het werkterrein ook uitgebreid om andere kwesties in verband met vrouwenrechten aan te pakken.
Ook hier was er sprake van een soort dubbele strijd. In India was er namelijk ook een sterk verlangen om een eind te maken aan de Britse overheersing. Zo steunde ik tegelijk Mahatma Gandhi en de Indiase vrijheidsbeweging.
-
Gevangenschap en "the fight for freedom"
Naast cartoons was poëzie was een belangrijk medium in de strijd voor vrouwenrechten, en via metaforisch taalgebruik werd vaak verwezen naar persoonlijke ervaringen, belangrijke gebeurtenissen enzoverder. Kijk je even mee?
Dat James zo de nadruk legt op gevangenschap in zijn sonnet, is dus geen toeval. Zelf ben ik voor de zaak van de vrouwenbeweging drie maal opgesloten. De eerste keer was in 1913, in Holloway Prison. In de strijd voor vrouwenrechten werden we gearresteerd wegens vandalisme en sabotage en zo werd Holloway ook een belangrijk symbool voor de vrouwenrechtenbeweging.
De tweede keer werd ik naar Tullamore Jail in Ierland gestuurd, omdat ik samen met andere suffragettes de ramen van Dublin Castle had ingegooid nadat we hoorden wat er in de Third Home Rule Bill werd besloten. De invoering hiervan zag er zeer hoopvol uit voor het eindelijk verkrijgen van de vrijheid van Ierland, maar het wetsvoorstel vermeldde niet dat Ierse vrouwen burgers van hun eigen land zouden worden. Omdat ik in Tullamore Jail in hongerstaking ging, iets wat toen vaak gebeurde, werd ik gedwongen om te eten, en dat was echt verschrikkelijk... Luister maar even naar de getuigenis van Mary Richardson, een Canadese suffragette die actief was in de vrouwenkiesrechtbeweging in het Verenigd Koninkrijk.
De derde en laatste keer werd ik een jaar lang opgesloten in Vellore Women's Jail in India. Ik had namelijk de overheidsverordeningen tegen openbare meningsuiting en openbare bijeenkomsten geschonden, als reactie op Gandhi's oproep tot "burgerlijke ongehoorzaamheid". Hoewel mijn tijd in de gevangenis mij voor altijd heeft getekend, heb ik nergens spijt van, en ik zou het zo allemaal opnieuw doen. Hier kan je meer lezen over de ervaring van suffragettes in gevangenschap.
-
De relevantie van poëzie
-
En nu?
Zo, nu weten jullie al iets meer over mijn leven als suffragette. Op deze manier heb ik je ook meer geleerd over belangrijke gebeurtenissen, organisaties en ervaringen in de context van de vrouwenrechtenbeweging aan het begin van de 20e eeuw. Deze kan je hieronder nog eens van dichterbij bekijken. Ook jij kan helpen om vergeten gedichten, namen en gebeurtenissen van onder het stof te halen, zodat ze de erkenning krijgen die ze verdienen! Klik hier om bij te dragen.
Webpagina gemaakt door Noor Dedene