Sint-Baafsabdij

Amandus, een missionaris uit Aquitanië sticht in 630, tijdens de moeizame bekering van de lokale bevolking, de Sint-Baafsabdij met financiering van de rijke weduwnaar Bavo. Dit gebeurde op de plaats waar al eerder, zo blijkt uit archeologisch onderzoek, vanaf de tweede eeuw n.C. Romeinen moeten hebben gewoond. Die Romeinse aanwezigheid is nog steeds goed te zien in de 10de-eeuwse kloostermuren. De kloosterlingen recupereren hiervoor grote tufstenen, geïmporteerd door de Romeinen uit het Rijnland, en vullen deze aan met Doornikse kalksteen en nog later met baksteen. De kloostermuren, die heel veel kalk bevatten, zijn de voedingsbodem voor de bijzondere vegetatie in het domein en tonen aan hoe koude, dode objecten weer nieuw leven kunnen voortbrengen.

Na verschillende invallen van de Noormannen vanaf 851 vlucht de gemeenschap monniken naar Laon in Noord-Frankrijk. Bij hun terugkeer in 936 is de abdij verwilderd en vervallen. Graaf Arnulf I wil de abdij enkel restaureren onder een voorwaarde. De monniken moeten de regel van Benedictus volgen zoals in de meeste Frankische kerken al enkele jaren het geval is. Het kloosterleven en de economische activiteiten herstellen zich wel snel in de tiende eeuw door de aanwezigheid van relieken zoals dat van Sint-Bavo.

In de zestiende eeuw wordt het klooster ontmanteld in opdracht van Keizer Karel V om plaats te maken voor een dwangburcht. Maar ook in de zestiende eeuw recycleert men. In de citadel worden restanten van de abdij geïntegreerd, zoals de refter en de tienden schuur. Vandaag kan je enkel nog een deel van de ruïne zien, die de refter, het lavatorium en de kloostergang omvat. Om de herinnering aan het imposante bouwwerk levendig te houden, plant men in 2008 rijen haagbeuken aan in het Coyendanspark die de contouren van de oude abdijkerk voorstellen.

Jitske Maekelberg