Slachthuis

Na de sloop van het Spanjaardenkasteel in 1846 beslist de stad om een slachthuis te bouwen net buiten de oorspronkelijke grachten van het kasteel. Vanaf 1857 tot 1987 is het slachthuis prominent aanwezig in de Machariuswijk. Door haar omvang verdeelt het de wijk in twee en scheidt zo het noorden van het zuiden. Een centrale slachtplaats moet de hygiëne bewaren en de keuring van vlees toelaten. Er mag geen vlees meer verkocht worden in de stad dat niet in het slachthuis gekeurd wordt. Na protest van de buurtbewoners over het luide gekrijs van de dieren tijdens het slachten, worden er nieuwe slachtmethodes gebruikt waarbij er minder geluidsoverlast is. De beestenmarkt ligt naast het slachthuis en een deel van de dieren die daar te koop aangeboden worden, worden ook in het slachthuis geslacht. Onder invloed van de nieuwe economische impuls die het slachthuis teweeg brengt, ontstaan er nieuwe straten, zoals de Puinstraat in 1868 en de Ossenstraat in 1870. Niet toevallig krijgen vele straten in deze wijk een dierennaam. Slagers, herbergiers en caféhouders vestigen zich hier om te voorzien in de behoeften van de veekoopmannen, waardoor de lokale economie een grote boost krijgt. De café’s kunnen eventueel geld bewaren van de verkopers in sigarenkistjes.

Ook in de twintigste eeuw zorgt het slachthuis voor overlast. In 1984 ontsnapt een koe aan de aandacht en valt in een krantenwinkel door een valluik. Tijdens de reddingspoging breekt ze haar nek en moet ze ter plaatse worden afgemaakt. Tijdens de late jaren ‘80 komt het slachthuis onder druk te staan en in 1987 wordt het gesloten en afgebroken omdat het niet voldoet aan de hygiënerichtlijnen van de Europese Unie. Het enige overblijfsel vandaag is de toegangspoort tot het slachthuis dat bekend staat als herberg Macharius, het buurthuis van de Buren van de Abdij.

Atelier Vervuiling Wringt en Jitske Maekelberg